(Om)scholing
Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Vol verwachting huppelde ik mijn droom tegemoet.
De hand die mij bracht had zoveel verteld dat mijn nieuwsgierigheid het al lang had gewonnen van de angst voor het grote onbekende.
Als de hand mij ’s avonds in bed stopte, een knuffel gaf en het licht uit deed, droomde ik echt van nieuwe dingen maken, dingen leren die ik kon gebruiken, met andere kinderen leren kennismaken, spelen.
Worden wie ik wilde zijn. Zijn wie ik wilde worden. Kortom, ik zat vol vragen en verwachtingen.
Daar was school voor. De hand had het zo vaak gezegd.
Het was zover, eindelijk, mijn eerste schooldag.
Dat neemt niet weg dat toen de hand mij losliet, ik toch eventjes moest huilen.
Het leek of ik voor het eerst alleen werd gelaten tussen vele andere kinderen.
En dat was toch een moment van angst.
Maar een alleraardigste mevrouw nam de plaats in van de vertrouwde hand en al snel was ik in de andere wereld.
Ja-a, uit de wereld van de angst, dat wel.
Maar al snel bleek dat ik niet in de wereld vol van verwachtingen was terecht gekomen.
Ik kreeg een stoel en die mocht ik niet meer verlaten.
Ik kreeg een vinger op mijn lippen en ik mocht niet meer praten.
Ik kreeg een vinger om heel soms een vraag te stellen en alleen als het mijn beurt was.
Ik kreeg twee vriendelijke vingers die mijn oor vastpakten en ik mocht alleen maar luisteren.
Ik kreeg een boek en mocht niet verder lezen dan de rest.
Ik kreeg een potlood en mocht alleen maar een half uurtje tekenen.
Ik kreeg een pen en mocht binnen de lijntjes blijven.
Ik kreeg een les klokkijken en mocht altijd op tijd komen.
Ik kreeg een cijfer voor mijn gedrag.
Ik kreeg een cijfer voor mijn vlijt.
Ik kreeg nog veel meer cijfers maar waarvoor ben ik nu allemaal vergeten.
Ik kreeg een diploma en kon eindelijk worden wie ik ~niet~ wilde zijn.
Conform de regels.