Uit: Mag ik even tussendoor deel I. Hfdst. Het spook in mijn hoofd, De gedichten
Zelfmoord
Het spook der duisternis dwaalt rond
mijn geest vullend met angst die
verlamt
verlamt
elke beweging verkrampt
het einde valt, ik zie zijn grond
mijn verlangen, de weg terug
wie merkte al die wanhoop op?
noch de trein noch de strop
contact kwam en ging te vlug
jaren lang, zoveel geduld
ik laat en laadt
de anderen nu met schuld.
Euforie
Schaterend galmt het lachen
tussen de woorden
klanken die ratelend
klaterend aandacht eisen
waarbij het lispelende fluisteren
te vaak overgaat in krijsen
en laat horen dat de stem daalt
en stijgt
en stijgt
in al zijn mogelijke
en uiterste akkoorden
oorzaak en onzekerheid
als een ketting aaneen geregen
immer levend in een droom
angsten omklemmend
alles wat anders wil
het willen zijn overstemmend
de omgang zo gewoon
in al zijn eenvoud remmend
het is niet altijd eerlijk
wat je in het leven hebt gekregen
en ook wat er wordt gemist
doorklinkend in het hoogste woord
die vraag wordt echter niet
gehoord
gehoord
tot de wens te leven wordt gewist.
Depressie
Het licht is niet langer te verdragen
somber donker doet het buiten sluiten
het geluid van ver is altijd dichtbij
soms alles
maar beter om niets te horen.
Gedachten aan vroeger
en wat nog moet komen gekweld
door aan realiteit grenzende dromen
gedachten gepijnigd
door steeds maar weer die vragen
zo intens verlangend
naar warmte van buiten
gedachten
die elk licht buiten sluiten
zullen elk klein moment van sereniteit blijvend verstoren
overgaand in de wens
nooit te zijn geboren.
Hetis gebeurd, heel lang geleden
juist nu ik dacht het is gestreden
zijn daar die beelden weer
die schreeuwen zelfs in mijn dromen
angsten die zijn toegenomen
blijvend wat ik ook probeer.
Mijn geluk laat ik stelen
het donkere waar ik van geniet
voel me dood
intens verdriet
die weg naar weg
ik zie hem niet.
Eenzaam
Ik wacht
Al lang
De bel
Niets
De telefoon
Niets
Ik sleur mijzelf
van sleur
naar sleur
Niemand die in de weg staat
dus ook niet weggaat
Ik wacht
Al lang
